Je voelt dat het zo niet langer gaat, dat je de grip op je leven verliest. De buitenwereld denk dat je het helemaal voor elkaar hebt met je baan, je sociale leven en je verzorgde uiterlijk, maar niets is minder waar. Jij bent en nachtbraker, in de ban van jouw middel en je weet niet meer hoe je uit de greep van drank of drugs komt. Je hebt het gevoel dat je er alleen voor staat.

Je ziet hoe anderen zelfverzekerd en vol vertrouwen in het leven staan en jij wilt dat ook, maar…

​

Waar moet ik beginnen? Moet ik dan naar de huisarts? Moet mijn baas het weten? Mag ik wel stoppen? Of moet ik naar een afkickkliniek? Wanneer moet ik dan stoppen? Wat gebeurt er als ik stop? Wie kan mij helpen? Of moet ik het alleen doen?

​

Als ik stop, stort alles in. Dan vallen alle ballen uit de lucht, die ik met zoveel beleid en toewijding omhoog houd. En wat moet ik dan met de vrijdagavond borrel? Dan vindt iedereen me ongezellig. Dan wordt het leven saai! En hoe beloon ik mezelf dan nog? Hoe kan ik dan nog ontspannen? Als ik stop, ga ik die pijn weer voelen en dat trek ik niet! En wat als er iets ergs gebeurt, hoe kan ik mezelf dan verdoven?

 

Het lukt me toch niet! Ik heb het al vaker geprobeerd en toen hield ik het ook niet vol, waarom nu dan wel? Dit is niet het goede moment. Elke keer als er iets pijnlijks of verdrietigs gebeurde, viel ik steeds terug. Het was steeds zo hard werken en dat hield ik niet vol. Waarom zal het dit keer dan anders zijn?

​

Ik kan wel stoppen, heel goed zelfs, maar ik val altijd weer terug. Je neemt je regelmatig voor om een maand niet te gebruiken, een aantal maanden weg te blijven van je ex of vanaf morgen nooit meer iemand over je grenzen te laten gaan. En dat lukt een paar dagen, misschien weken, maar dan… Je valt terug in het oude gedrag.

 

Hoe dan? Eerlijk gezegd ben ik behoorlijk gefrustreerd. Je ziet vrouwen om je heen in hun kracht staan, hun grenzen aangeven, duidelijk ‘nee’ zeggen tegen dat zoveelste glas en direct zijn over wat ze willen en ze krijgen het dan ook nog voor elkaar. En je bedenkt je steeds: Ik doe al zo lang mijn best! Waarom lukt het haar wel en mij niet?

 

Ik heb altijd de schijn op gehouden en nu komen ze erachter hoe slecht het werkelijk met me gaat. Je bent bang dat ze je laten vallen. Want waarom heb je het niet eerder verteld? Je hebt al die tijd gelogen en iedereen voor de gek gehouden. Waarom zouden ze je blijven steunen als blijkt dat je hen al die tijd hebt buitengesloten? moet ik het alleen doen?

 

Als ik het doe, dan doe ik het goed. Een paar dagen nuchter, clean of gelukkig vrijgezel zijn is niet wat je wil. Je wil alles, het hele pakket: rust in je hoofd, met liefde naar jezelf kijken, jezelf op waarde schatten en nooit, maar dan ook nooit meer terug naar ‘overleven’. Je wilt eindelijk écht leven! Maar je weet niet goed hoe je dit alles bereikt.